Hij kijkt als een arend en uil tegelijk naar de contouren van het veld aan de andere kant. En met een vriendelijke grimas naar de angstige mannen van Kalken. Staat als een golfer in balans en geconcentreerd met de bal als een baby koesterend. Werpt nog een korte blik richting de overkant. Lanceert met zijn vaste hand de spinnende bal tot de perfecte hoogte een paar meter voor hem uit. Drie driftige passen en begint voluit en resoluut aan een zweefmoment. Zijn armbeweging gaat sneller dan een camera kan vastleggen. Alle energie in zijn lijf balt zich samen en ontploft als een granaat. Met de snelheid van het licht maakt zijn hand hoog in het firmament de ontmoeting met de tollende bal om die met een microsecondeflitscurve in de Kalkenstraat schroeiplekken op de vloer achter te laten. De Kalkenman ter plaatse met ongeloof aan de grond nagelend, tot geen enkele reactie meer instaat. Een loepzuivere ace. Het allerlaatste Gaverepunt in de allerlaatste wedstrijd van het seizoen.

De toeschouwers op beide overvolle tribunes en aangeschoven stoelen zijn een seconde stil van verbijstering, om dan na de lange aanpassing aan het zenuwslopende dat voor hun ogen zich ontrolde, opgelucht tot een lange staande ovatie over te gaan. Elouan is de man. De man die na ook nog eens na een poging tot ritme brekende time out van Kalken, op nota bene 24 – 23, in koele bloede met zijn raket Gavere de 3 – 1 winst bezorgt. Tegen een Kalken dat bij de entree van de hal in Asper nog aanspraak dacht te maken op het kampioenschap, een kampioenpretendent. Om met gebogen hoofdjes gedesillusioneerd weer te moeten vertrekken.

Elouan. De man van de match. De man die alles met een volleybal kan en van volleybal kent. Met de genengave van een teamspeler bij uitstek. Het stond blijkbaar in de sterren geschreven. Hoe mooi kan een afscheid zijn. Dat heet dan op het hoogtepunt. Waar komt die eeuwenoude uitdrukking feitelijk vandaan?

Weer zelf bij bewustzijn gekomen, realiseer ik me dat ik met een ei in mijn maag zit. Voor elk zogenaamde verslag moet er namelijk een titel uitgebroed worden, een metafoor gezocht. Eigenlijk had ik boven mijn aantekenbriefje al voor ‘ei’ als kop gekozen. Eieren zijn nog net voldoende actueel. Nog geen vijgen na Pasen. ‘Veel verstopte eieren gevonden en in je mandje kunnen leggen?’ Plus, uitdrukking met eieren zijn dankbaar om op wedstrijdsituaties te kunnen plakken. Bijvoorbeeld: ‘…. ei zo na het punt gepakt’. ‘In deze fase wordt er op eieren gelopen’. ‘Eigenlijk een eitje’. En de ingewikkelde filosofische kwestie van wat er het eerst is, de kip of het ei, mag natuurlijk niet ontbreken. Met ‘ei’ zou ik bij welk wedstrijdverloop ook altijd wegkomen, geen eieren hoeven breken. Nu past een ei er niet meer bij. Klutsen en de omelet in dan maar. Een alternatief zou zich als vanzelf aandienen.

Van de reserves mocht een en ander verwacht worden. Voor zover er nog van reserves gesproken mag worden. Verwachtingen wegens het bezetten van de vierde plaats op de reserveranglijst. Deze positie ingenomen door zowel gretig, enthousiast, beheerst samenspelen enerzijds, als steeds met een hechte band tussen de spelers op het veld anderzijds. Verwachtingen ook wegens de fenomenale groei van enkele spelers in het verloop van dit volleybaljaar. We noemen Jorik, Arthur en Jacob. De positieve resultaten zijn als een wonder, omdat buiten dit trio jeugdig geweld vele gedwongen werden om voor hun vreemde posities in te nemen. Want enkele routiniers moesten hun revalidatieproces doorlopen. Stef wegens zijn rug aanvankelijk nog op de bank, maar Yentl met zijn gevoelige duimpje al vrij snel op de aanval en Theo op alle posities om het dan al een jaar vretend herstel van zijn nieuwe kruisbanden te voltooien. Sven met zijn liberospecialiteit mag nu zich ook al op de aanval uitleven. Evenals Peer-Jan. Wat heeft vooral deze sympathieke teamspeler bij uitstek aan deze uitdaging plezier beleefd. Hij werd bij elk punt met knuffels in de bloemetjes gezet. Iedereen accepteerde alles van iedereen, spelend in welke samenstelling dan ook. Stiekem droeg de ervaring van Alexander en de krakkemikkigen flink bij aan de goede resultaten. Na het geschuif met de inmiddels redelijk fitten, nam Tiebe het passeurroer op een voortreffelijke manier over. Nu kon hij zonder stress steeds op maat de rest van het team weer op hun vertrouwde plek aanspelen. Pieter kwam uit het niets zich aanmelden en kon met zijn kwaliteiten al direct het niveau van de topspelers bereiken. De reservetrein denderde voort. Vergeten we niet hier de rol van Thijs te vernoemen. De perfecte stand-in. Al was het maar omdat tegenstanders hem blijkbaar niet al te serieus namen. Daar is wel enig begrip voor omdat Thijs over een hoge dosis afwijkende motoriek beschikt. Hij deed er zijn profijt mee. Tegenstanders inpeperen dat ook volleyballers niet op het uiterlijk moeten afgaan. Met de gekwetsten steeds minder gekwetst, er weer een volwaardige bank kwam, liet Thijs het aan de jeugd, om zijn talent als professionele side kick van trainer/coach Pieter in te zetten, gebruikmakend van allerlei moderne attributen. Steeds weer kunnen we hem vanuit de tribune zien op en rond de bank, kaarsrecht staand gelijk een wereldleider met een vriendelijke monkellach voor een fotosessie. We denken er de Gaverevlag bij.

De eerste set van de reserves was een flauwe. De opslagen (maar liefst een 20-tal gedurende de hele match) van met name een speler van Kalken waren er teveel aan. Zoals te verwachten herstelde Gavere zich in set twee en gaf de bezoekers het nakijken. De bloedstollende derde eindigde met het geringst mogelijk verschil in het nadeel van de zwart-groenen: 13 – 15.

De zon is definitief achter de horizon verdwenen. Tijd voor het grote werk. Het fanatieke en serieuze inspelen van Kalken verraadt het belang van de match. Set ups worden daar door de aanvallers puik verwerkt. Maar Gavere kan er ook wat van. Het opwarmen van de spieren gebeurt daar als altijd met een grol en een grap, elkaar uitdagend. En met de inspeelaanvallen wil en kan Gavere al direct imponeren. De een na de ander wordt door Yentl vliegend bediend om de ballen recht naar beneden te meppen. Sommige zelfs opspattend tot over het rijtje aan de andere kant en het plafond kussend. Ewout en Stef hebben hier het talentvoordeel van een topdarter: kilo’s om terugslag bij het werpen van de pijltjes, hier de ballen te voorkomen en zuiverder te kunnen richten.

Tijdens het protocol betrekken de gezichten van de bezoekers. Een groot contrast met die van Gavere. Begrafenisbezoekers tegen een frivole levendige meute zonder enige vorm van angst. Pieter heeft Yentl, Elouan, Jacob, Alexander, Theo, Sven en Stef middels het papiertje voor de tweede scheids op het wedstrijdblad laten zetten. Uit alle hoeken en gaten van de hal stijgt een oorverdovend geluid op van decibels ver boven de wettelijke norm. De start van de eerste set is spectaculair. Dit seizoen nog niet gezien. Kalken met toch iets van een gemiddeld lengtevoordeel van een centimeter of tien, wordt door een overtuigend Gavere meteen met de rug tegen de muur gezet, zeg maar gekwakt. De door de toss gewonnen eerste opslag wordt vakkundig door de Kalkenees om zeep geholpen. Van waar ook, elke vrije bal verdwijnt precies even in de gouden handjes van Yentl die zijn geluidproducerende gretige en voor Kalken dreigende aanvallers – alle drie: ‘geef ‘m - maar voor het uitkiezen heeft. Aan het net of achter de drie. Het Kalkenblok wordt volledig vastgezet. Steeds staan de Gavereaanvallers maar voor twee handen, een enkel blok dus, aan de nadere kant. En kegelen maar. Hard, zacht, links, rechts. En een lepe leg als het moet. Kalken wordt zoek gespeeld. Ze raken het noorden compleet kwijt. Volledig verkrampt meppen de bezoekers de een na de andere aanval meters uit, en zijn daar met de opslag ook goed in. Met dan maar plaatsballen proberen de bezoekers uit armoede het prachtig gesloten dubbele – en een enkele keer zelfs trioblok van Gavere te omzeilen. Om die dan makkelijk weg te geven aan Gavere en zelfs aan de eigen kant in het net te duwen Bij 4 – 0 ziet de Kalkencoach de bui al hangen en vraagt een time-out. Het kan zijn zorg en frustratie niet verzachten. Gavere doet er nog maar wat vlijmscherpe opslagen bovenop. Bij 8 – 2 levert de coach van de tegenstander al zijn gratis tweede time-outbonnetje in. Als ze bestonden, om de pampers met een waterige bruine substantie te verversen. Het is Gavere dat lijkt om het kampioenschap te spelen. Soms is er even een opslagwissel, tot Gavere versnelt. Zoals van 10 – 5 naar 13 – 6, van 18 – 11 naar 21 – 11. Einde set 1: 25 – 18. Het lijkt erop dat Gavere het kwartier van de later begonnen match zo snel mogelijk wilde inhalen om wat langer van het aftergebeuren te kunnen genieten.

Kan Gavere zijn energievretende spel volhouden? Volgens de statistieken moet Kalken toch beter kunnen. Is Gavere in staat Kalken in de geestelijke dieperik te blijven duwen, en zelf met branie het initiatief blijven nemen? Twee kanten trouwens van dezelfde volleywedstrijdwaterpas. ‘Never change’ denkt Pieter terecht. En dezelfde mannen doen het weer. Geholpen door hun verprutste opslagen bij het eerste en tweede punt, neemt Gavere in een mum van tijd wederom afstand: 7 – 2. Bij 10 – 4 kan de Kalkenleider het niet meer aanzien en roept zijn mannen bijeen. Zijn peptalk lijkt langzaam, heel langzaam effect te sorteren. Puntje voor puntje knabbelt Kalken aan de Gaverevoorsprong. Vooral door betere recepties, waardoor de goede passeur nu wel geregeld zijn aanvallers overal kan bedienen en zo het Gavere moeilijker maakt een hecht blok te zetten. Bij 19 – 19 is er evenwicht. De reserves van Kalken tieren bij elk punt. Te luid nog, niet als bevrijd van angst en onzekerheid. Overschreeuwen. Het is retespannend. Iedereen op het puntje van zijn stoel. Gavere komt een puntje op voorsprong: 21 – 20. Even twee: 22 – 20. De ballen moeten goed vallen. Even verliest Gavere de loterij: 23 – 23. Pieter laat met een time out iedereen even rusten. Focus en lef is de boodschap. 24 – 24. Bloedstollend. Kenners beseffen dat verlies van deze set wel eens alsnog het verlies van de match kan betekenen. Jacob blijft knap koelbloedig en slaat moedig zijn opslag op de netrand, die ongrijpbaar aan de Kalkenkant valt. Met zijn tweede heeft Kalken het ook moeilijk om die te verwerken. De desondanks mooie ruime pass verkwanselt de lange Kalkenaanvaller, weliswaar tegen een degelijk Gaveredubbelblok, door de bal aan eigen kant spastisch hard in het net te duwen: 26 – 24.

In de vaak cruciale set drie is Gavere voor het eerst gedwongen achter de feiten aan te lopen. Niet echt door zelf slechter te spelen, maar omdat Kalken meer in staat is zijn eigen spel te ontwikkelen. De recepties komen geregeld perfect bij de passeur, die iedereen, maar nu vooral de lange middenman bedient. Met elke score krikt die zijn tot dan onbestaande zelfvertrouwen op. Pieter plaatst begrijpelijkerwijs wat wissels. Dan blijkt de weelde van zijn bank. Ewout lijkt al zijn krachten, en dat zijn er nogal wat, opgespaard om die nu in de strijd te gooien. Boem, boem. Jorik neemt zijn rol als middenaanvaller op alsof hij altijd in de basis heeft gestaan. Een bewijs van niet alleen zijn continue groei in fysieke en tactische, maar ook in mentale zin. Desondanks glijdt de set langzaam richting 15 – 25.

De opdracht is duidelijk. Mentaal opladen en trachten het groeiende verzet van en vertrouwen bij de tegenstander breken. Pieter rekent op zijn startploeg van de eerste twee sets. Even lijkt Kalken weer te vervallen in onrustig en geforceerd aanvalswerk. De opslagdruk van Gavere blijft constant; 3 – 3. Dan zijn er wat foutjes, onnauwkeurigheden, na wat mindere recepties. Misverstandjes ook. De blokkeerders van Kalken worden niet meer op hun plaatsen vastgezet. Dat maakt het de Gavereaanvallers progressief moeilijker om te scoren. 4 en 5 – 7. Had vooral Elouan al erger voorkomen, nu viseert Theo op het goede moment met zijn venijnige opslag de Kalkenverdediging. Met zelfs een ace, komt Gavere weer langszij. 9 – 9, 10 – 10. Een paar knullige receptiefouten en geen medewerking van de arbiter laten Kalken direct een kloof slaan, 10 – 15. Dat verschil blijft tot 14 – 18 op het scorebord. Weer had Elouan met zijn opslag al erger voorkomen, nu halen alle ervaren spelers alles uit hun kast in een weer swingend team. Uit alle hoeken en gaten brengt iedereen en vooral ook Sven de ballen bij Yentl, die met bravoure en gecamoufleerd zijn aanvallers bedient. Theo kan zonder medelijden met de andere kant scoren en zijn koppensnelleropslagen doen renderen. Stef vindt het zijn beurt om ook maar weer krachtige duiten in het zakje te doen. Wat Kalkenaanvallers kunnen, kan ik beter moet hij hebben gedacht. Zakt Jacob elke wedstrijd wel een paar keer door het ijs, met dit keer een paar luttele punten in de vorige set, gaat hij nu gelijk een oude ervaren rot mee in de aanval van zijn ploeg. Hard langs het blok, en als het moet een gecamoufleerde korte spinleg zoals alleen hij dat kan. Zijn beste match van het seizoen. Wat spijtig voor Alexander, maar voor Arthur was dit ook het geval. Stond hij in het begin van het jaar nog als een lantaarnpaal in het midden beduusd toe te kijken naar alles wat aan de andere kant gebeurde, zonder defensief, blokkerend ook maar iets in de melk te brokkelen en ook zijn aanvallen verkeerd timeden, nu blijkt hij plotsklaps nu al zijn talent te kunnen laten ontbolsteren. Aanvallen met volle hand hitten en sturen, soloblokken en goed kunnen aansluiten bij medeblokkeerders. Een goed overzicht van het spel van de tegenstander hebben, getuige in het blok met een handje hoog in de lucht een plaatsbal terug te duwen. En dat allemaal onder de grote speldruk. Gavere ruikt bloed, heeft ook niks te verliezen. Bij Kalken kruipt langzaam maar zeker toch iets van angst tussen de oren. ‘Het zal toch niet …?’ Gavere sluipt naderbij. Kalken voelt de adem in de nek. De tribune houdt die in. Je zou voor minder. 15 – 18, 16 – 19, 17 – 19, 17 – 20, 18 – 20, 19 – 20, 20 – 21. Bij 22 – 22 heeft Gavere de bezoekers bijgehaald. Kalken verweert zich als een duivel in een wijwatervat. Ze zweten als peentjes, en niet van de fysieke inspanning. Het wil kostte wat kost een van hun weinige verliespartijen voorkomen. Juist nu. Voor iedereen is de afloop nog lang niet zeker. Wie-o-wie komt als eerste over de setmeet? Gavere kent geen enkel snufje compassie. Iedereen laat zien wat die kan, in volle overtuiging. 22 – 23, Kalken slaat fout op, 23 – 23, Jacob valt als een heimachine aan, 24 – 23.

Voor de lezer met een normaal functionerend geheugen is de rest geschiedenis. Elouan komt in de clubanalen en verdient een standbeeldje op de vensterbank van het secretariaat. Euforie. De titel van dit verhaaltje wordt werkelijkheid. Een ei hoort er niet meer bij. Een biervat mag worden aangeslagen, cavaflessen ontkurkt. Aangeboden door het team en de club. Nog even wachten tot iedereen in de vertrouwde kantine is aanbeland.

Het was een mooi jaar, met aan het eind een 5e plaats op de ranglijst. Mooi ook de reputatie bij tegenstanders, dat Gavere een club is met altijd weer goede spelers. Gavere een club is waarvan het moeilijk winnen is. Heel lang moest echter wel voor de goede afloop gevreesd worden. Zowel de reserves als de eerste ploeg moesten maandenlang het noodgedwongen doen met fantasieopstellingen. Blessures hielden veel spelers aan de kant of in revalidatiemodus. Eerst Yentl weer zijn volledige ding kon doen, Sven weer zich op zijn vertrouwde liberoplek kon roeren, en ervaren spelers als Theo en Stef zich redelijk blessurevrij konden aan sluiten bij de ook al zeer ervaren Elouan, Alexander en de opkomende talentvolle jeugd die erdoor kon renderen, keerde het Gaveretij definitief in de goede richting. Wedstrijd na wedstrijd werden opponenten het nakijken gegeven.

Na de getijdewisseling kwam er ook rust in de reserveploeg. De puzzelstukjes vielen op zijn plaats, alle spelers rendeerden beter. Aankomende Pieter bleek een sterke lijm. Tussen haakjes: zo sterk dat een basisplaats in de eerste ploeg nu al verzekerd lijkt.

Moet hier nog maar eens nadrukkelijk vermeld worden dat de reden waarom de eerste seizoenshelft niet alleen is overleefd, en later de successen zich opstapelden, de ongekende saamhorigheid en het enthousiasme en spelplezier zijn geweest.

Vooraf aan al dat nat in de kantineschemer van de langzaam draaiende discobollen en daardoor mooie gekleurde stippen die het volk zouden aaien, eerst nog de traditionele afsluiting van een seizoen. Van dit seizoen. Spelers achter mandjes ook al gevuld met gerstenat. Jolien, de voorzitter in gepast galaornaat neemt de micro. Ze is een goede spreker: ‘Dank jullie allemaal voor het mooie jaar’ Welverdiend applaus. Bedankt ook nadrukkelijk Pieter, die als trainer-coach onder niet gemakkelijke omstandigheden het toch maar geflikt heeft Gavere weer in vaart der volleyvolkeren te doen opnemen. Welverdiend applaus. Ze geeft de micro aan de stalmeester van dienst, Pieter. Pieter dankt namens het hele team op zijn beurt de voorzitter voor haar inderdaad mooi afgewerkte klus. En in haar kielzog de nimmer aflatende secretaris Katrien. Welverdiend applaus.

Voor de komende eigenaars van de rest van de mandjes is het nog even afwachten. Eerst de aankondiging van wie volgend seizoen de kar weer zullen trekken. Alexander, Jacob, Arthur, Stef Theo, Sven, Yentl, Peer – Jan – de kampioen positivo onder de positivo’s – Tiebe, Thijs en Pieter keer 2. Applaus.

Kenners weten nu wie de resterende mandjes in ontvangst mogen nemen. Ewout, die zijn brute krachten elders wil laten zien. Dag Ewout. Jorik, die zijn sterk gegroeide kwaliteiten op hetzelfde niveau maar veel dichter bij huis wil tonen. Dag Jorik. Dank ook zijn trouw lief en papa en mama. En, hoe onvoorstelbaar, Elouan. Trouwe lezers hebben het zien aankomen. Elouan heeft zich alleen al in deze laatste match zich in Gavere onsterfelijk gemaakt. Hij kiest voor zijn professionele carrière. Heeft beloofd volgend seizoen nog een keer in Gavere langs te komen. Als gewone burger. Om met zijn vrienden … . Dag schoonmama, dag papa en mama, dag Lara. Bedankt. Elouan vele malen dank.

Mijnerzijds dan tevens dank aan heel het Gavere. Als bejaarde zelf verklaarde volleybalkenner heb ik van een mooie vrijetijdsbesteding kunnen genieten.

Bij het verlaten van de hal kijken de familie en kennissen van de Gavereverlaters nog een keer om. Evenals Jorik, Ewout en Elouan. Het is goed en mooi geweest. 

PuntNL.